Atuty książki "Niepowinność":
- Współczesna, gorzka baśń o dorastaniu i o Polsce;
- Subtelne poczucie humoru i pewna dawka odrealnienia przedstawione w oszczędnych opisach i dialogach oraz prosty język gwarantują dobrą literaturę;
- Radziszewski pięknie opowiada u ludziach, a odbiorca może się przejrzeć w tego postaciach.
Opowieść o poszukiwaniu tożsamości w postapokaliptycznych realiach upadającego pegeeru
Seweryn i Jacek są sąsiadami z różnych pięter tego samego szarego bloku. Na najwyższym mieszka syn dyrektora pegeeru, który chce być taki jak jego tato. Na parterze - syn palacza. On z kolei stara się być kimś innym niż jego ojciec. Marzena, w której obaj się kochają, zawsze wie, co powinna zrobić, ale nie pomaga jej to w byciu sobą.
Rodzice straszą dzieci, że jeśli będą niegrzeczne, dyrektor pegeeru zamknie je w piwnicy. Bohaterowie trochę się boją, ale są ciekawi tego, o czym na osiedlu się nie rozmawia. Dlaczego palacz wypożycza książki? Kim są ludzie, którzy nie wychodzą na powierzchnię? Dlaczego dzieci wysłane do szkoły z internatem stamtąd nie wracają?
Chociaż wiedzą, że nie powinni, Marzena, Jacek i Seweryn schodzą coraz głębiej, poznając prawdę o miejscu, w którym żyją, o swoich rodzicach i o sobie. Gdy zdają sobie sprawę, że o pewnych rzeczach woleliby nie wiedzieć, jest za późno, bo stają się dorośli.
Niepowinność to powieść o szarości, która wcale nie znajduje się pomiędzy czernią i bielą, lecz łączy w sobie wszystkie kolory świata.
Opowieść o dorastaniu i indolencji Polaków w PGR-owskiej rzeczywistości. Historia o odbieraniu sprawczości, w której dorośli straszą młodych, że jeśli nie będą grzeczne, dyrektor zamknie ich w piwnicy.
Historia młodych, którzy chcą dowiedzieć się, dlaczego ich rodzice mieszkali niegdyś w oborach, co sprawiło, że szarzy ludzie wychodzą na powierzchnię oraz dlaczego Ci, którzy poszli do szkoły z internatem, nigdy nie wracają.
Każdy z bohaterów chce być kimś i poszukuje swojej tożsamości. Zderzenie świata realistycznego, „naziemnego”, z podziemnym. Bohaterowie, którym współczujemy. A wreszcie coś, co nie zawsze powinno się wiedzieć.
