Podręcznik chirurgii Heisterusa,
wydany w Amsterdamie w 1750 r.
Heister stworzył teorię stosowania bandaży, opisał wiele sposobów leczenia i metod operacyjnych, zwracając szczególną uwagą na konieczność podwiązywania naczyń podczas zabiegów amputacji. Dzięki pracom Heisterusa w Niemczech w XVIII wieku chirurgia stała się dyscypliną naukową.
Laurentius Heister (1683-1758) - syn oberżysty, studiował matematykę, optykę i mechanikę na uniwersytetach niemieckich, a następnie wyjechał do Amsterdamu, gdzie studiował nauki przyrodnicze i medyczne. W 1718 r. po raz pierwszy użył określenia tracheotomia, również jako pierwszy zajmował się patologią wyrostka robaczkowego. Podczas wojny o sukcesję hiszpańską był lekarzem w szpitalach polowych w Brukseli i Gandawie. Po wojnie przeniósł się do Lejdy, gdzie kontynuował studia anatomiczne, uczęszczał również na wykłady o chorobach oczu oraz z chemii. W 1708 r. doktoryzował się na Uniwersytecie w Harderwijk. W 1710 r. odwiedził angielskie uczelnie w Oksford i Cambridge; podczas podróży poznał Isaaca Newtona. Od 1711 do 1720 r. był profesorem anatomii i chirurgii na uniwersytecie w Norymberdze, a następnie profesorem wydziału lekarskiego i botanicznego w Helmstedt. Jego ogród botaniczny w Helmstedt przez długi czas był uważany za najpiękniejszy w całych Niemczech. Heister opublikował krótką pracę na temat zaćmy oraz jej skutków, następnie Compendium Anatomicum. Jego najbardziej znanym oraz uznawanym dziełem była Chirurgia, wydana w 1719 roku, a następnie przetłumaczona na wiele języków. Na uczelni wiedeńskiej używana była aż do 1838 r. Heister do wielu swych publikacji własnoręcznie przygotowywał ilustracje miedziorytnicze.
Tab. XVII Instrumenty, w tym igła z cienkim, zaokrąglonym ostrzem, do usuwania zaćmy poprzez "zatapianie" zmętniałej soczewki w ciele szklistym oka. Ustawienie chorego, chirurga i jego pomocnika podczas operacji zaćmy.
Tab. XIV Amputacja przedramienia i goleni.
Tab. III Opatrywanie ran i hamowanie krwawienia oraz kleszcze do wyjmowania ciał obcych.
Tab. VII Instrumenty chirurgiczne do zabiegów na czaszce, m.in. młotek drewniany, piła, i skrobak.
Tab. XI Instrumenty do przetaczania krwi, np. od zwierzęcia do człowieka.
Tab. XXXVII Bandażowanie głowy i barku: ryc. 3 opaska do przykrycia rany na czole, ryc. 23 bandażowanie przy zwichniętej lub złamanej kości obojczykowej.
